این کارنامهی هنرمند بزرگی است که نزدیک به سه دهه همواره بر صحنهی سینمای ایران حاضر بود. سینماگری که میتوانست فیلم هنری بسازد و در عین حال رو به سوی انبوه تماشاگران داشته باشد، قصهگویی که از ذخیره غنی فرهنگ مردمی بهره میگرفت اما دنبالهروی سلیقهی همگانی نبود، بلکه همواره بر بینش و زیباییشناسی خاص خویش تکیه داشت.
علی حاتمی سینماگری خلاق، کوشنده و جستجوگر بود، دربارهی کوچکترین جزئیات آثارش بررسی میکرد، و آنها را با دقت و وسواسی صنعتگرانه بازمیساخت.
کارنامهی علی حاتمی بهنوعی گزارش سی سال تحوّل سینمای ایران است، و نیز تحول و پختگی کارگردانی که کار خود را با نمایشهای مفرح و ساده ملهم از تکنیکهای «روحوضی» آغاز کرد و در پایان زندگیِ متاسفانه کوتاهش، به عنوان سینماگری که همواره «مؤلف» بود، طرح آثاری بزرگ و ژرف را در سر میپرورید که تدارک فیلمی با شکوه و با نگرشی نو بر زندگی حضرت محمد (ص) (آخرین پیامبر) از آن جمله بود.