آنچه مایۀ زیبایی کلامی می شود، راستی نهفته در بطن آن است. آنچه سبب راستی کلامی می شود، این یا آن بخش از این کلام نیست، بلکه چیزی خارج از آن است، چیزی است که شنیدن به شما می دهد: به شما قدرت می بخشد. قدرتی که گذرا نیست. قدرتی که توانسته ایم خود به خویشتن بدهیم. قدرتی که تمامی ضعفهای ما را در خود جمع می کند، بی آن که از میانشان بردارد.