دماوند از برج های منتهن

اولین بار که محمد را در مسجد دیدم یکی از آن دفعاتی بود که قاتی کرده بودم. بعد از کمی صحبت کردن دستش را جلو آورد و گفت: «محمد هستم.» من هم که بسیار با او احساس نزدیکی کرده بودم، ناخواسته به فارسی گفتم: «به به!» می‌خواستم بگویم چه نام زیبایی دارید که او با تعجب و بلافاصله گفت: «از دیدنت خوشحالم به به!» حتماً تعجب کرده بود که این ایرانی چقدر نامش شبیه ما افریقایی‌ها، مثلا «آدادا» یا «بوگومو» یا «آبابا»، است.