جای خالی ات را با کلمات پر می کنم

شعر سال هاست
انگشت تردیدش را در جراحتم می گرداند
تا ایمان بیاورد به حقانیت رنج ها
بی تو حالا
در گلوگاه اندوهی طویل
در بطن شعری متروک
هجوم راهزنان آرامش را به تماشا نشسته ام
راه های رفته را برمی گردم
با پاهایی قلم شده