سرنوشت عاشق نیت توست...

برادرم با پزشکان صحبت کرد و تصمیم بر این شد که پدرم را به بیمارستان خصوصی منتقل کنند. از من پرسید پول دارم یا نه. دستم را که به جیبم بردم فقط پول قماربازی در جیبم بود. یعنی به طور خلاصه پولی نداشتم.گفتم: «چقدر لازم است از دفتر بگیریم داداش؟» اما برادرم با فریاد بین همه به من گفت: «نابود شدیم سرات… نابود شدیم… چرا نمی فهمی چه می گویم؟ اگر پولی را که دو روز پیش سر میز قمار باختی داشتیم اکنون می توانستیم پدرمان را به بیمارستان خصوصی ببریم.» انگار زمین دهن باز کرد و مرا به درون خود کشید.حتی پول انتقال پدرم به بیمارستان خصوصی را نداشتیم! چه اتفاقی افتاده بود؟ کسی که در سلامتی شکرگزار نبوده است، چرا در بیماری طلب شفا کند؟ در روزهای سخت از کسی که در خوبی ها او را دوست خود ندانسته ایم، چطور می توان انتظار خوبی داشت؟ پرسیدن اینکه چرا این ها بر سرمان آمده است، برای من جایز نبود. معلوم بود چرا این ها رخ داده است. من بی بندوبار بودم، دائم المست و قمارباز، حرام خور و حلال و حرام را با هم قاطی کرده بودم، اما برادرم چه؟ او به قدری درستکار و پاک بود که می توان گفت متضاد من بود. خب پدرم چه؟ او آرد خود را بیخته، الک خود را آویخته بود و با مادر بیچاره ام زندگی ساده ای داشتند. از مسجد به خانه و از خانه به مسجد می رفت و می آمد. دستمان بسیار تنگ شده بود و به نظر می رسید همه اش تقصیر من است. نتوانستیم پدرم را به بیمارستان خصوصی منتقل کنیم، قرار بود در همان بیمارستان دولتی عمل شود. همه منتظر بودیم و هرکس که خبر سکته پدرم را می شنید به بیمارستان می آمد. در منطقه ای که پدرم سکونت داشت، همه احترام و ارزش زیادی برایش قائل بودند.