قدرت جغرافیا

استرالیا هنوز مقصدی جذاب برای خارجی ها، از جمله کارگران مهاجر و پناهجویان است. استرالیا چنان محبوب و مهاجران چنان برای رسیدن به آن به هر طریق ممکن بی تاب اند که دولت های این کشور، یکی پس از دیگری، قوانین شدیدی علیه مهاجران غیرقانونی وضع کرده اند. در سال 2001 نیروی دریایی استرالیا رهگیری قایق های پناهجویان و مهاجران را آغاز کرد. این قایق ها یا مجبور به بازگشت می شوند، یا به کشور سومی فرستاده می شوند، یا اگر به سرنشینان آن ها اجازه انتقال به کشتی های استرالیا داده شود، به جزایر دورافتاده نارو و مانوس در پاپوآ گینه نو منتقل می شوند. این سیاست در سال 2008 متوقف شد اما در سال 2012 از سر گرفته شد. از آن زمان بیش از سه هزار نفر دستگیر شده اند. برخی به کشورهای خود برگردانده شده و چند صد نفر از آن ها هم از سوی ایالات متحده آمریکا پناهندگی دریافت کرده اند. در سال 2020 حدود دویست و نود نفر در آنچه که استرالیا «مراکز رسیدگی» می نامد در جزیره ها باقی مانده بودند. حملات خشونت آمیزی توسط بومیان علیه این افراد صورت گرفته است. فعالان حقوق بشر این اقدامات استرالیا را به عنوان سیاستی غیرانسانی و غیرقانونی محکوم کرده اند، اما این سیاست هنوز در میان رای دهندگان استرالیایی آن قدر محبوبیت دارد که پابرجا باقی بماند. تعداد قایق های حامل مهاجران غیرقانونی کاهش یافته، اما تعداد افرادی که از طریق مسیر هوایی وارد استرالیا می شوند و درخواست پناهندگی می دهند افزایش پیدا کرده است. این افراد به استرالیا می آیند چون این کشور مدرن تا حد زیادی هنوز همان «سرزمین خوش یمن» باقی مانده است. این اصطلاح مربوط به کتابی به همین نام است که در سال 1964 توسط دونالد هورن نوشته شد. هورن این اصطلاح را کمابیش کنایه آمیز به کار برده بود اما سرزمین خوش یمن به عنوان توصیفی مثبت جا افتاد و البته بی دلیل هم نبود.