آبی قرمز

فقط چند سالم بود،

روز تولدم عمه جون برام یه ماشین کنترلی خریده بود،

اون ماشین انقدر خوشگل بود که من دیگه هیچ وقت با ماشین قبلیم بازی نکردم، تا اینکه ماشین قبلیم گم شد،

تازه اونموقع فهمیدم که چقدر دوسش داشتم،

با اینکه مدت ها گوشه ی اتاقم بود و باهاش بازی نمی کردم اما چقدر بهش وابسته بودم،

اون اولین باری بود که حس کردم چیزی رو از ته دلم از دست دادم،

بزرگ تر که شدم، همین چند سال پیش وقتی که می خواستم یکی از دوندونام رو بکشم و از دردش می ترسیدم،

بالاخره به اجبار انجامش دادم،

درد داشت، ولی بعد از کشیدن دندونم نفس راحتی کشیدم از اینکه دیگه تموم شد،

اما روزای بعد وقتی موقع غذا خوردن جای خالی دندون رو حس می کردم حاضر بودم ده بارم برم و درد دندون کشیدن رو تحمل کنم اما جای خالی دندونم رو حس نکنم!

«اون اولین باری بود که فهمیدم بعضی از دردا میره به خورده دل آدم و ذره ذره می تونه آدم رو آب کنه»

که بعضی وقت ها جای خالی چیزهای کوچیک هم می تونه همین قدر دردناک باشه!

این روزا اما همه چیز خوب بود تا اینکه «اون» تصمیم گرفت از زندگیم بره؛

تا وقتی که بعد این همه مدت خیلی راحت اومد و گفت وقتشه همه چیز بینمون تموم بشه،

اون حتی منتظر جوابم هم نموند و رفت؛

خیلی راحت تر از اون چیزی که فکرش رو بکنم.

از پس کنار گذاشتنم بر اومد و دیگه هم اسمش روی صفحه ی موبایلم نیوفتاد؛

از دست دادنش من رو یاد اولین باری انداخت که ماشینم رو از دست دادم؛

یاد درد کشیدن دندونم؛

جای خالیش هم من رو برد به همون روزایی که از نبود دندونم غصه می خوردم!

اون رفت،

و من برای اولین بار فهمیدم میشه با از دست دادن یک نفر همه ی دردها رو یکجا کشید!