رسم دف نوازی

کلمۀ دف به معنای کوبیدن است.دف سازی است کوبه ای متشکل از کمانه ای چوبی به عرض ۵ تا ۷ سانتی متر و به شکل دایره که یک دهانۀ آن با پوست یا طلق پوشیده می شود. در جدارۀ داخلی این کمانه حلقه هایی در دسته های چهارتایی نصب می گردد که در هنگام نواختن ساز، با برخورد به پوست و به یکدیگر اصواتی ویژه تولید می کنند.این ساز با انگشتان هر دو دست نواخته میشود.ساز در دست مخالف دست نوشتاری و کاربردی قرار میگیرد.
وزن اصلی ساز روی یک دست است و دست دیگر بیشتر برقرار کنندۀ تعادل ساز است.دف در گذشته در مراسم عرفانی کاربرد داشته و امروزه هم به صورت تکی و هم برای همراهی سازهای دیگر در گروه های موسیقی بسیار استفاده می شود.