سربلند

می خواستیم جیم بزنیم به هوای کباب خوردن. چهارشنبه ها، زنگ تفریح سوم این فکرها به سرمان هجوم می آورد. دوربین ها چهارچشمی ما را می پاییدند. می رفت داخل دفتر مدرسه با مدیر گرم می گرفت. هر دفعه زاویه دید یکی از مانیتورها را زیر نظر می گرفت. آخر، راه دررو را کشف کرد. از زاویه ای از در حیاط می زدیم بیرون که گوش مدیرتر نشود. یک هفته من پول کباب را حساب می کردم، یک هفته محسن.

دوتایی متولد هفتاد بودیم. دوتایی هم در هنرستان شهدای فرهنگی، برق صنعتی می خواندیم. او یک سال جلوتر بود؛ چون من نیمه دوم سال دنیا آمده بودم. همیشه می گفت:« نمی دونم چرا، اما بین بچه ها تو رو بیشتر از همه دوست دارم.» جانشین مسئول بسیج بود. سالی که فارغ التحصیل شد، من را جای خودش به بسیج معرفی کرد و رفت.

با اینکه یکسال پشت کنکور ماند، باز نتوانستم بهش برسم. او سال دوم دانشگاه قبول شد و همین اتفاق برای من تکرار شد. من هم سال دوم قبول شدم؛ از قضا همان دانشگاه علویجه.

گاهی محسن هماهنگ می کرد در ساعات خالی بین کلاس ها، برویم امام زاده نزدیک دانشگاه. اگر ظهر بود، کنار چشمه ناهار می خوردیم. عصرها هم با میوه و تنقلات می گذراندیم. شده بود یک پا مدیرکاروان. به بچه ها زمان می داد که چه ساعتی حرکت است، چند دقیقه توی امامزاده زیارت کنند و کی ناهار خورده پای مینی بوس ایستاده باشند.