ابومحمد مشرف الدین مصلح بن عبدالله بن مشرف متخلص به سعدی شیرازی، بی تردید یکی از بزرگترین شاعرانی است که آسمان ادبیات تعلیمی و اخلاقی را به نور خیره کننده ی خود چنان روشن ساخت که هنوز پس از گذشت هفت قرن، از تأثیر آن نه تنها کاسته نشده، بلکه بر آن افزوده شده است. آثارش تا ایران و زبان پارسی برجاست، همچنان جاودانه خواهد ماند. زیرا زبان فصیح سعدی زبان دل و عشق و او خود نشانه ی تمام عیاری است از «آدمیت» به همان معنی بسیار کاملی که بیان داشته است. آثار سعدی نشانگر این واقعیت است که وی شاعر و نویسنده ای توانا و مربی و خردمندی کم نظیری است که در علوم دینی و اخلاقی و حکمت عملی و عرفان و سیاست و شناخت اقشار مختلف مردم جامعه متبحر و صاحب نظر است. او آگاهی های ژرف خود را در قالب تمثیلها و حکایات و مواعظ و پند و اندرز به سبکی بسیار شیوا و دلپذیر که قابل درک و استفاده عامه مردم باشد، در آورده است. سعدی مربی و شاعری است برای تمام فصول.