«خط نسخ، خطی ابداعشده در اوایل قرن چهارم سال ۳۱۰ هجری قمری توسط ابن مقله که در ابتدا خطی همپایهی کوفی بود. این خط از دو خط قبطی و سریانی اخذ شده بود. هرچند برخی معتقدند که نسخ پیش از ابن مقله نیز وجود داشته ولی آنچه مسلم آنکه او این را به اوج و کمال رسانیده. خط نسخ به طور کلی از اواخر قرن دوم هجری رایج شد. ولی تا اواخر قرن سوم هجری چندان متداول نبود. این خط به تمام سرزمینهای شرقی که تحت لوای اسلام بودهاند گسترش یافت. ایرانیان برای نیازهایی چون کتابت نوعی نسخ بهکار میبردند که متفاوت بود. امتیاز مهم خط نسخ در رعایت نسبت است، که یکی از خط قواعد مهم خوشنویسی میباشد که موجب زیبایی خط است.»