در طلیعه قرن بیست و یکم، جهان شاهد بلایای عظیمی است که حوادث طبیعی و غیر طبیعی به وجود آورده است. طوفان عظیم کاترینا، تسونامی آسیای جنوب شرقی، زلزله بم، کرونا )ویروس کووید 19 ( و دهها حادثه مشابه بزرگ و کوچک، بارها این حقیقت را به جهانیان گوشزد میکند که پیشبینیها و چاره اندیشیها و راههای مقابله و سازش با این بلایا هنوز نارسا و ناکافی است و تنها شمار اندکی از ملل دنیا دانش، فن و هنر مدیریت و مهار این گونه بلایا را فراگرفته و به کار میگیرد. در اکثر کشورها اغلب پس از وقوع هر حادثه بزرگ، سیل کمکهای سازماندهی نشده اعم از نیروی انسانی و مادی به منطقه حادثه دیده گسیل میشود و با اتلاف نیروی فراوان، اندکی وضع تخفیف مییابد و به سرعت همه چیز به دست فراموشی سپرده میشود.بنابراین یکی از مهمترین چالشهای زمان حاضر، نیاز به داشتن سیستم مدیریت بلایا در مواجهه با بلایای طبیعی و غیرطبیعی میباشد. با توجه به وسعت ایران، تنوع بلایای مختلف و شدت و تعداد آنها، لزوم وجود ساختاری مناسب برای نظام مدیریت بلایا از نیازهای اساسی کشور به شمار میرود.