ناتا

هنوز ابتدای شب بود که کار ما تمام می شد و خانه آرام. می نشستیم به حرف زدن: گفتن و شنیدن. داستان هیجان انگیز آن شب ها، عاشق شدن امینه بود. میان او و غلام خانه همسایه عشقی پا گرفته بود که شروعش با کمک کردن غلام در جا به جا کردن کیسه آرد برای امینه بود. محبت و لبخند، ما را اسیر می کرد؛ از بس بی مهری و بی توجهی می دیدیم. میان حرف ها فهمیدم همه کنیزان و غلامان عاشق می شوند؛ ولی همیشه در بند ارباب اند و اجازه ازدواج ندارند. درواقع عشق بین غلامان و کنیزان، بی وصال است. ولی دل از کسی دستور نمی گیرد که عاشق نشود. جاریه هم عاشق شده بود از عشق گفتن را دوست نداشت. تا امینه شروع می کرد حرف توی حرف می آورد و می گفت: «عاشقی برای زنان صد عیب دارد و برای کنیزان هزارتا. بس کنید.» با آنکه هیجان انگیز بود، به احترام سن و سال جاریه ساکت می شدیم. یک سال که از کنیزی ام در خانه سعد گذشت، مسئولیت خرید را به من سپردند. گاهی حرب، معشوق امینه، را در کوچه و بازار می دیدم. با نگاه حال امینه را می پرسید؛ با لبخند جواب می دادم. زبان میان بردگان همین نگاه و لبخندهاست. شب که می شد با اشتیاق برای امینه از غلام همسایه می گفتم. چون به بازار می رفتم گفتنی های من بیشتر بود. شب ها امینه، جاریه و هاجر، چشم به دهان من می دوختند تا از بازار برایشان بگویم. چند ماهی از پیمان گروهی از اهل یثرب با پیامبر در مکه، گذشته بود. می دانستیم فرستاده ای از جانب او در یثرب حضور دارد. برای خرید به بازار رفته بودم که با شنیدن صدایی دل نشین، پاهایم سست شد. عربی را به خوبی می فهمیدم؛ ولی این کلام شبیه کلمات مردم شهر نبود. انگار به قلبم نفوذ می کرد. به غلام همراهم اشاره کردم بایستد. او هم مشتاق شنیدن بود. زیر سایبان دکانی ایستادیم. صاحب مغازه مرا می شناخت. به احترام سعد، اعتراضی به توقف ما نکرد. به تماشا ایستادم…