خیابان بی نام

نوآر کلاسیک آمریکایی یعنی فیلمی که بازتاب جامعه‌ی پرآشوب و تاریک پس از جنگ در آمریکای دهه‌ی ۴۰ و ۵۰ قرن بیستم است، که به تأثیر از داستان‌های هارد‌ـ‌‌بویلد (وولریش، هَمِت، چندلر، کِین) توانست شمایل گنگستر و کارآگاه، و همچنین تصویر متمایزی از زن و خانواده را در مقایسه با ملودرام‌های پیش از خود خلق کند. این نوآر در تاریخ سینما به‌عنوان گونه‌ای از فیلم ( که در بستر داستانیِ جرم و جنایت و دنیای تبهکارانه توانست به معنای واقعی کلمه سایه‌روشنی از پیدا و پنهانِ زندگی مدرن شهری باشد )، هنوز هم در محافل علمی و سینمایی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است؛ زیرا نوآر چه در قصه‌پردازی و چه در تکنیک کماکان بی‌بدیل است و شاید بتوان گفت تنها ژانر سینمایی است که فرم و محتوا در آن به کامل‌ترین و درست‌ترین شکل خود به اجرا درمی‌آید. آنچه این جستار را به اثری جامع بدل می‌کند این است که دیکوز تلاش کرده نگاه نوآر به جنسیت، زن و خانواده را نیز واکاوی کند و برای مثال نشان دهد چگونه زن برخلاف تصویر سنتی و ملودراماتیکی که در سینما داشته، در نوآر توانسته ( هرچند بازهم از نگاه مردانه ) به سوژه‌ای قوی اما اغواگر و ویرانگر بدل گردد. دیکوز نوآر را به لحاظ ساختارِ تولیدی و روایی ( نگاره‌شناسی نوآر و استفاده از فلاش‌بک، صدای راوی و غیره ) مورد مطالعه قرار داده و همچنین زیرژانرهایی چون سرقت، مشت‌زنی و فیلم‌های افشاگرانه را نیز در این گونه فیلم مورد تحلیل و بررسی قرار می‌دهد.