دید و بازدید

راستی چه سعادتمندند این مرده ها!… خیلی دلم می خواهد من هم وقتی مردم، همین رفتار را با من بکنند. راستی به این صورت، دیگر انسان هرگز از مرگ نخواهد ترسید. مرده های را طواف می دهند: با احترام و ابّهت تمام چند بار او را دور حرم می گردانند و خارج می شوند. بوی کافور زیادی که به او زده اند، در فضا به جا می ماند و مرا در فکر فرو می برد. گرچه اندوهگینم که چرا دیگر نمی گذارند مردگان را در خود حرم دفن کنند، ولی خوب یادم است از یک روضه خوان شنیدم که شصت فرسخ در شصت فرسخ حریم است. و نکیر و منکر جرأت دخول در آن را ندارند. آری گرچه یقین دارم وقتی مردم، جسدم را، گرچه وصیت هم کرده باشم، نمی توانند در حرم مطهر دفن کنند؛ ولی اقلا در قبرستان که می گذارند. راستی دیگر از مرگ نمی ترسم. کاش هم الآن می مردم و… ولی نه، یادم نبود. هنوز وصیت نکرده ام که مرا کجا دفن کنند.