آخرین فرزندان توکیو

کتاب «آخرین فرزندان توکیو» داستان ناراحت‌کننده و درعین‌حال مسحورکننده‌ای دارد. هم ملایم و سرشار از زیبایی است هم با زبان گزنده و بی‌تعارفی از انسان‌ها و پیچیدگی‌های روحشان می‏گوید. یوکو تاوادا در این‌کتاب با زبان گاهی تند و گاهی شیرین، گاهی از زبان پسربچه‌ی خامی و گاهی از زبان پیرمرد خردمندی در قالب داستانی گیرا از مفهوم‌های جدیدی صحبت می‏کند که بیانشان برای عده‌ی زیادی از انسان‌ها قابل‌تحمل نیست، با اینکه در زندگی روزمره آن‌ها را تجربه می‏کنند یا مجبور به رویارویی با آن‌ها هستند. «آخرین فرزندان توکیو» درک خواننده را از مفهوم انسان‌بودن به بحث می‏کشد و تعریف جدیدی از انسان عرضه می‌کند، تخیل را چنان با واقعیت‌های امروز گره می‏زند و در قالب داستان سهل و ممتنعی به ‌ما تلنگر می‏زند تا لحظه‌ای بایستیم و فکر کنیم و بار دیگر به‌یاد بیاوریم در این دنیای پرهیاهو و متناقض چه چیزی به‌راستی عزیز است و باید برای ماندنش تلاش کنیم. «آخرین فرزندان توکیو» در مورد چگونه‌انسان‌بودن است.