دیوان شمس یا کلیات شمس تبریزی، مجموعه ای از اشعار مولانا جلال الدین رومی و شاهکار حکمت و فصاحت است. از آنجا که اکثریت اشعار موجود در این دیوان در وصف شمس تبریزی بوده، این دیوان به نام دیوان شمس لقب گرفته است. مولانا در اشعار دیوان شمس، حکمت و معنویت را با استفاده از کلمات و تصویرسازی های دنیوی در بالاترین سطح ممکن بیان کرده است. در حالی که بسیاری از شاعران، سعی دارند تا بینش عرفانی خود را با زبانی قابل درک بیان کنند، مولانا هرگز تلاش نکرده است تا بینش های خود را به سطح دنیوی برساند. فهم اشعار او، نیازمند درجات بالایی از درک معنوی است و شاید به همین دلیل است که لایه های زیادی در شعر او وجود دارد. نه به دلیل نحوه نوشتار، بلکه به دلیل درک پایین ما. هرچه در درک مفاهیم معنوی فراتر رویم، بیشتر و بیشتر از آنچه سعی داشت به ما منتقل کند، آگاه خواهیم شد.