دیالکتیک جدید و سرمایه

آنچه در وهله‌‏ی نخست در این‏جا مطرح است، صرفاً بازگشت به خاستگاه‏‌ها و مطالعه‏‌ی جدی دست‏‌آوردهای هگل و مارکس در ارتباط با دیالکتیک است. اما دیالکتیک جدید نه تنها بخش اعظم این کار اصلی اجتناب‌‏ناپذیر را احیا کرده، بلکه خصوصیت آن همانا اندیشه‏‌ورزی جدید درباره‌‏ی این موضوعات است و علاوه ‌براین میراث هگل و مارکس را به‌شیوه‏‌های مختلفی بازسازی کرده‌است. فردریک جیمسون به‌نحو شگفت‏‌آوری شکل‏‌گیری چنین گرایشی‌ را پیش‏‌بینی کرد. او در کتاب خود درباره‌‏ی آدورنو به‌سال 1989 چنین نوشت: «قرائن و شواهد بسیاری دال بر احیای قریب‌‏الوقوع هگل است، هگلی ازنوع جدید، که به‌نظر می‌‏رسد از رهگذر آن شاهد احیای منطق سرمایه هم باشیم... اما هگلی که ازاین خوانش ظاهر می‌‏شود ناشناخته خواهد بود ... هگلی‌ست که به‌دنبال گروندریسه می‏‌آید...» پس چه‌چیزی در این دیالکتیک، «جدید» به‌شمار می‏‌رود؟ در این‏جا تلویحاً مقصود از «دیالکتیک قدیم» همانا مکتب «دیامات» یا ماتریالیسم دیالکتیکی است که ریشه در روایتی عامیانه از نظرات انگلس و پلخانوف دارد...