نقد در دوره ی واماندگی

هنر ناب،تماما صحنه ی نمایش و جشن است،صخنه ای از اندوه و نشاط توامان و همزمان محل اجتماع نقیضین.در این نوع هنر،کشمکش «بودن در» و «بودن با» در لحظه ی آفرینش جایش را به من هستم به عنوان حقیقت حقیقت ها می بخشد.