بیست و یک شعر و چکامه‌ی سریانی و خواب ناگفته‌ی آن

سُریانی یکی از گویش‌های زبان آرامی است. نخستین نشانه‌های استفاده از این زبان در اوایل سده ۱ میلادی در شهر ادسا دیده شده‌است. سریانی در طول سده چهارم تا هشتم میلادی، یکی از زبان‌های مهم ادبی خاورمیانه بوده‌ و آثار گوناگونی به این زبان وجود دارد. شعر سریانی این کتاب بر پایه شعر کهنی بازمانده از زبان سریانی است که آنتونی اشلی بوان آن را به انگلیسی برگردانده و محمدرضا شیروانی آن را به فارسی ترجمه کرده است. این سرود تمثیلی در مورد شاهزاده‌ای است که به دستور پدر و مادرش برای یافتن مروارید حقیقت و رهایی آن از چنگ ماری زهرآگین راهی سرزمین ناپاکان می‌شود ولی آنجا مسموم می‌شود و به یک خواب عمیق فرو می‌رود، هدف سفر را از یادمی‌برد و به خدمت گناه‌کاران درمی‌آید اما در نهایت با نامه‌ای که از طرف خانواده‌اش در هیبت یک عقاب به او می‌رسد از خواب غفلت بیدار می‌شود و با مروارید بازمی‌گردد. مشابهت‌های جالبی بین فلسفه اشراق سهروردی و این داستان در دانشنامه ایرانیکا آورده شده است.