کمتر اثر ادبی فارسی را میتوان یافت که از چاشنی عشق و از نقلی عاشقانه بیبهره باشد. عشق، عنصر بیهمتای ادبیات فارسی است که توانسته آنرا به اوج قلهی درخشان شهرت و محبوبیت براند.
عاشقانهها که از لابهلای منظومهها، داستانها و افسانههای ایرانی خوانده میشوند، نقش بهسزایی را در بیان عشق و حقیقت آن ایفا کردهاند. بخش عظیمی از نگاه ایرانی به عشق و عاشقی را از میان همین عاشقانهها میتوان یافت: عاشق کیست و معشوق کدام است؟ عشق چیست و چگونه میآید و ایندو را از هم میراند یا بههم میرساند؟