«هنرمندی که قراردادش با مردم آن است که آنها را سرگرم کند و بهخوبی این کار را میکند، بدیهیست که سزاوار تحسین است، اما وقتی تو کاری میکنی که درست بلدش نیستی چرا مردم پس از سپری شدن شور و هیجان به آن آثار بازگردند؟ چرا به آن احترام بگذارند وقتی که میبینند نهتنها پیشنهاد عقلانیتری در خود نداشته که با نمایش و دروغ از آنها استفاده کرده؟ آن آثار که جز به خطا به چیزی کمک نکردهاند! تحریکِ عواطف گذرا کردهاند؛ تماشای بهتر و نگاه عمیقتری به رخدادها و پرسشهای اساسیتری طرح نکردهاند. پس چرا محترم بمانند؟ آنها سزاوارند که دور ریخته شوند.»