در این اثر بزرگ، بلومنبرگ با این تز نام آشنای کارل لوویت در می پیچد که اندیشه پیشرفت، صورت سکولار آخرت شناسی مسیحی است. این آخرت شناسی، مداخله ی دراماتیک را وعده می دهد که تاریخ جهان را از بیرون به پایان می برد. در عوض بلومنبرگ استدلال می کند که اندیشه پیشرفت همواره مستلزم فرایندی است که در درون تاریخ کار می کند و بر اساس منظقی درونی دست به عمل می زند که سرانجام تبلور انتخاب های انسان است و از خوداثباتی او مشروعیت می گیرد، از مسئولیت انسان در قبال خود.