علم بدیع

علم بدیع یکی از علومی است که به کاربردهای صنایع و آرایه‌های ادبی در زبان می‌پردازد. علم بدیع در دسته‌بندی فنون بلاغت و فصاحت در کلام قرار می‌گیرد. یکی از کاربردهای علم بدیع، بررسی زیبایی‌شناختی متون نظم و نثر از نظر آرایه‌ها و صنایع بکار رفته در آن است. بسیاری از بزرگان ادب فارسی علم بدیع را مانند ادویه برای غذا می‌دانند. که میزان آن اگر به اندازه باشد به لطف کلام می‌افزاید و اگر بسیار باشد، آن را از زیبایی می‌اندازد و در نهایت کلامی مصنوعی و پرتکلف می‌سازد.

علم بدیع به آرایش‌های کلامی می‌پردازد که از میان معروف‌ترین‌های آن‌ها می‌توان به تشبیه، استعاره، ایهام، مراعات النظیر، سجع، نغمه‌ی حروف و ... اشاره کرد. علم بدیع این ابزار زیبایی شناختی، میزان و دلنشین بودن آن‌ها را در متون و اشعار بررسی می‌کند