نوازنده نوای مرگ بتن و آهن را می نواخت، برای گروه مردمی که پیرامونش ایستاده بودند و آنچه را که می شنیدند و می دیدند باور نمی کردند. گویی در پیاده رو کنسرت صبحگاه را می نواخت، به یاد کسانی که با تیر نگهبان مرزی کشته شده بودند و برای سپاسگزاری از آنها که جان خود را به خطر انداخته، فریاد زده بودند: ما مردم هستیم و دیوار را ویران کرده بودند.