مرگ و من با هم خندیدیم

همواره سایه‌یی،

لبریز انتظار،

گام ثانیه‌ها را

از جدار پوست تن تو

می‌لیسد و می‌بلعد

تیرهٔ پشت ما

لذّت این لیسیدن را می‌شناسد

آن کاو عتیق را به جدید می‌پیوندد،

ازل را به ابد

و میرا را به جاودانگی

گاه دست پیش می‌آرد

و سایهٔ تو را لمس می‌کند…

نسیمی از تیرهٔ پشت تو گذر می‌کند؛

و این هشداری‌ست

تا چشمان را ببندی

و دیدگان را باز نگاه داری

تا مگر زندگانی را

از چیستان

به هَستان

دگرگون سازی

و تا نسیم جاودانگی را

به انتظاری

(نه بی‌صبرانه)

بنشینی،

تو را ره می‌نماید