در پرده ها

درباره‌ی این اثر، به قلم سیامک جهانگیری می‌خوانیم: «بسیاری از آثار موسیقی کلاسیک ایرانی، در قالب ساز و آواز، ثمره‌ی هم‌زیستی و هم‌نشینیِ موسیقایی هنرمندان، به‌ویژه، در دهه‌های گذشته است که امروزه دیگر کمتر آثاری با چنین رویکردی، از نظر تولید، می‌شنویم. این اثر محصول این‌ گونه هم‌نشینی و هم‌دلی است که با محوریت سازوآواز در نشست‌های مکرر ساخته و پرداخته شده و، در نهایت، در یک جلسه به‌صورت اجرای هم‌زمان ضبط و ثبت شده است و از پس آن قطعاتی نیز در راستای این ساختار انتخاب و ساخته شدند تا مجموعه‌ی حاضر را به‌روایتی از یک هم‌نشینیِ موسیقایی بدل سازد. انتخاب سازها نیز برای اجرای قطعات این مجموعه براساسِ صدای ذهنی آشنا و، درعین‌حال، کمی غیرمعمول صورت پذیرفته است و، درواقع، آنچه که شنیده می‌شود بر همین اساس و روند آغاز شده و انجام یافته است.»