تذکره عرفات العاشقین و عرصات العارفین (7 جلدی)

تذکره کتابی است که در آن شرح حال و آثار عده‌ای از شعرا آمده باشد. معمولاً تذکره‌نویس علاوه بر معرفی شاعر و نقل اشعار او، به شرح حال وی نیز پرداخته و گاه دربارهٔ آثار و اشعار او به بحثی انتقادی می‌پردازد.
تذکره‌ها مهمترین منبع برای پی بردن به خصوصیات شعر، سبک شاعری، آثار، هم‌عصران و اوضاع و احوال زمان زندگی شاعران است.
مجموعهٔ هفت جلدی تذکرهٔ عرفات العاشقین و عرصات العارفین جامع‌ترین تذکرهٔ تاریخ ادبیات فارسی می‌باشد که توسط "تقی‌الدین محمد اوحدی دقاقی بلیانی" از ادیبان و شاعران اوایل سدهٔ یازدهم هجری تألیف گردیده است.
اوحدی بلیانی این تذکره را پس از عزیمت به هند و در دربار جهانگیرشاه نوشته و در آن شرح حال و نمونهٔ شعر نزدیک به سه هزار و پانصد شاعر را از آغاز شعر فارسی تا روزگار خود در بیست و هشت «عرصه» و هر عرصه را در سه «غرفه» شامل غرفه متقدمین، غرفه متوسطین و غرفه متأخرین فراهم آورده است.