کلیله و دمنه

کلیله‌ودمنه، مجموعه‌ای از حکایت‌هایی است از زبان حیوانات که اصل آن به زبانِ سانسکریت بود و برزویۀ طبیب در زمان انوشیروان ساسانی آن را از هندوستان به ایران آورد و به زبان پهلوی ترجمه کرد. در قرن دوم هجری عبداللّه بن مقفّع آن را از پهلوی به عربی درآورد و در اوایل قرن ششم هجری ابوالمعالی نصراللّه منشی آن را از عربی به فارسی برگرداند که از همۀ ترجمه‌ها مشهورتر و بلیغ‌تر است.

بی‌گمان منقّح‌ترین و انتقادی‌ترین تصحیح و تعلیقات از ترجمۀ کلیله‌ودمنۀ ابوالمعالی نصراللّه منشی از آنِ زنده‌یاد استاد مجتبی مینوی است.

در این چاپ کوشیده شده است علاوه‌‌بر تعلیقات استاد مینوی، با افزودن حواشی و توضیحاتی دیگر، دریافتِ معنایِ متن با سهولت بیشتر و منطبق با یافته‌های مطالعاتی که از زمان استاد مینوی به بعد در اختیار بوده است، فراهم شود.