سراب گرایی صنعتی در نظام قبایلی ایران

«سراب‌گرایی صنعتی» در زمرۀ کارهای پیشگام در حیطۀ نگرش تاریخی-اقتصادی به مسئلۀ توسعۀ صنعتی و موانع داخلی و خارجی آن به شمار می‌رود. نویسنده با اشراف عمیق و میان‎رشته‌ای، صنعت را به مثابۀ یک نظام حیات جمعی می‌نگرد و به اعتبار شرایط و ویژگی‌های خاص ژئوپولیتیک و تاریخیِ ایران توضیح می‌دهد، چنانچه درک بایسته‌ای از نحوۀ ارتقاء بنیۀ تولید فناورانه وجود نداشته باشد، انبوهی از بحران‌های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی بازتولید خواهد شد. از نگاه او ضعف‌ها و ناکارامدی‌های داخلی همواره کشورمان را در مواجهه با مطامع قدرت‌های خارجی آسیب‌پذیر و منفعل ساخته است. امتیاز بزرگ این اثر آن است که با بهره‌گیری از ذخیرۀ دانایی موجود در زمینه‌های تاریخ، ادبیات، فرهنگ، سیاست و اقتصاد ریشه‌های ناکامی ایران را در صنعتی شدن آشکار می‌کند و سازوکارهای نهادی برون‌رفت از دورهای باطل توسعه‌نیافتگی را نیز از دریچۀ ارتقاء بنیۀ تولید صنعتی به صورت روشمند ارائه می‌دهد.