فرهنگ توضیحی جهان نشانه و معنا

فرهنگ توضحی جهان نشانه و معنا محصول بیست سال تجربۀ کاربردی و پنج سال تلاش پیوستۀ پژوهشی اساتیدی باتجربه در این حوزه است. این فرهنگ کارکردی بین‌رشته‌ای دارد و برای دانشجویان و پژوهشگران رشته‌های زبان‌شناسی، هنر، معماری، موسیقی، ادبیات، فضای شهری و محیط‌زیست و غیره تبیین شده است. در واقع، حوزۀ نشانه و معنا که در این فرهنگ به آن پرداخته شده است سه ویژگی بسیار مهم دارد: الف) قبل از هر چیز این حوزه میان‌رشته‌ای محسوب می‌گردد، چراکه نشانه‌ها و معناها کنش‌هایی هستند که در همۀ گفتمان‌های کلامی، تصویری، معماری، موسیقایی… وجود دارند و علوم مختلف، هم در بیان نظری دیدگاه خود و هم در روش‌شناسی خود راهی جز استفاده از آنها ندارند؛ ب) ویژگی دیگر این حوزه این است که هم در فرایند شکل‌گیری متون (جریان تولید معنا) نقش فعال دارد و هم اینکه در فرایند خوانش و تحلیل همان متون (دریافت معنا) و گفتمان‌ها نقشی اساسی ایفا می‌کند؛ ج) همچنین، در این فرهنگ سیر تحول نشانه‌معناها نیز به‌خوبی نشان داده شده است؛ چراکه از محدودترین تا گسترده‌ترین سطح را در برمی‌گیرند؛ به دلیل همین ویژگی، مباحث از نشانه‌شناسی آغاز شده و به نشانه‌معناشناسی گفتمانی و عمل‌گرا می‌رسد؛ د) و بالاخره در این فرهنگ، نشانه‌معناها هم درون متن و گفتمان و هم در رابطۀ انسان با جهان تبیین قرار می‌گیرند. به همین دلیل از گفتمان عبور نموده و به عرصۀ میدان کنش‌های بیرونی قدم می‌گذارد.

در تألیف این فرهنگ، اساتید زیر نتیجۀ سال‌ها تجارب علمی و تلاش پژوهشی خود را محقق نمودند: پرفسور حمیدرضا شعیری (استاد دانشگاه تربیت‌مدرس، نشانه معناشناس بین‌المللی و متخصص گفتمان‌شناسی)؛ دکتر بهروز محمودی بختیاری (دانشیار پردیس هنرهای زیبای دانشگاه تهران، مدرس و پژوهشگر حوزۀ مطالعات زبان، گفتمان، و آثار هنری)؛ دکتر مهدی سبزواری (استادیار دانشگاه پیام‌نور، پژوهشگر حوزۀ روایت‌شناسی و زبان‌شناسی تعاملی).