بلاغت تاریخ نگاری در ایران عصر صفوی

در سده‌ی اخیر با رشد نظریه‌هایی در باب تاریخ و چیستیِ آن، دیدگاه‌های نوی در بابِ شیوه‌های نگارشِ تاریخ مطرح شده است. از یونانِ باستان نزاعِ میانِ شیوه‌های تاریخ‌نگاری و این که آیا تاریخ در شمارِ ژانرهای خطابه دسته‌بندی می‌شود یا نه، در گرفت و در دورانِ معاصر نیز هنوز این نزاع بر سرِ کار است. ورودِ نظریّه‌های ادبی به ایران دستاوردهایی را به‌همراه داشته است امّا در میانِ این نظریّه‌ها سهم پژوهش‌های بلاغی کم فروغ است. در این کتاب برآنیم تا به این بخشِ کم‌تر توجّه شده در میان پژوهش‌های ادبی و تاریخ نظر کنیم و آن بلاغت یا در معنای وسیع‌تر آن رتوریک است. این کتاب نخستین گام در قلمرو پژوهش‌های مربوط به بلاغتِ (رتوریکِ) تاریخ‌نگاری در زبانِ فارسی است.