جان شیدای زن

در کرمانشاه به دنیا آمده‌ام. پدرم از افت‌های کم خیزش، تجربه‌های ارزشمندی به دست آورده بود، که همه چراغ‌هایی بودند تا گله به‌گله، راه شب گرفته، خار آذین و سنگلاخ زندگیمان را روشن کنند و بی‌ نیازمان سازند از ملک و مال، ارث و میراث و قطار قطار جهاز!
هنگام تحصیل در دانشکده پزشکی و کارآموزی در بیمارستان‌های دانشگاه تهران، برای درد و مرگ بیماران بی‌کس‌ و کار، بغض گلویم را می‌گرفت و اندوهگین می‌شدم. فشرده شرح حالشان را در کاغذی می‌نوشتم، کاغذ گم می‌شد ولی اثر درد و رنج آن آدم‌ها برای همیشه در یادم می‌ماند!
در دوران کار پزشکی شرح دردهای زنان را در دفتری می‌نوشتم، دردهایی که نسخه‌ای برایشان نمی‌شد نوشت و دارویی در قفسه‌ داروخانه‌ها برایشان نمی‌شد یافت.