بررسی دیوان شاعری مانند امیدی تهرانی که در تذکرهها و نسخ دیوانش با عنوان امیدی رازی یا مولانا امیدی عراقی یاد شده، کمک شایانی در مطالعات جریانشناسی و سبکی ادبیات کلاسیک خواهد کرد. شاعری که با وجود جایگاه برجستهاش تا صد سال بعد از فوتش در جامعۀ ادبی آن عهد، هنوز دیوانی مدون از او موجود نبوده است. بعدها مسعود حسینینامی با مرارت بسیار و به دستور شاه صفی، اشعار او را از اطراف و اکناف فراهم آورده و تدوین کرد.