شاهنامه دربرگیرنده، سه پاره «افسانه، حماسه و تاریخ» است و به گونهای درهم آمیختگی دارد؛ چه در بخشهای افسانهای و حماسی آن و چه در بخش تاریخی آن که رنگ و بوی روایتگونه به خود دارد و میتوان گفت دربرگیرندهی دوران پادشاهی ساسانیان و تا اندازهای دورهی اشکانیان است. فردوسی از متون تاریخی آن دوران بهره برده و در جای جای سرایشهای افسانه، حماسه و تاریخ، همه شخصیتها را نمایان دارد؛ سرشت نیک «پیمان، آزادگی، رادی، جوانمردی، دلیری و میهندوستی» که «اهورایی» و نیکاندیشانند یا نشانههای اهریمنی «نیاز، آز، رشک، کینه و خشمآوری» را در وجود آنان برمینمایاند...