زندگی با حس ها

«زندگی با حس‌ها دومین کتابی است از لوچیا کاپاچیونه که به فارسی منتشر می‌شود؛ با این حال کاپاچیونه برای خوانندگان فارسی‌زبان نامی آشنا است. کتاب دیگر او «شفای کودک درون» بارها و بارها در ایران تجدیدچاپ شده و تهمینه‌ میلانی، کارگردان ایرانی، فیلم پرفروشش، آتش‌بس، را بر اساس این کتاب کاپاچیونه ساخته است.

کاپاچیونه بر این باور است که «یادگیری زبان حس‌ها در انسان فطری است و این توانایی بدون توجه به سن افراد قابل بازیافت است.» او در این کتاب، استادانه و با جزئیات تمام، فعالیت‌هایی را طراحی کرده است برای بازیافت حس‌ها و قابلیت بیان آن‌ها.

در آغاز کتاب در مورد نویسنده می‌خوانیم: دکتر لوچیا کاپاچیونه یک هنردرمان‌گر با پروانه‌ی رسمی، هنرمند، برگزارکننده‌ی کارگاه‌های متعدد و نویسنده‌ی کتاب‌های پرفروش کلاسیک در زمینه‌ی هنردرمانی بیان‌گر است. او یکی از پیشگامان بررسی رفتار «کودک درون» و درمان از طریق بیان خلاقِ دست غیرغالب است. شاگردان او مددکاران درمانی‌ِ حرفه‌ای و استادان بین‌المللی هستند. او همچنین مشاور شرکت‌های والت‌دیسنی، هالمارک و مَتِل بوده است.

نویسنده در بخشی از پیشگفتارش آورده است: شما از علائم ظاهری متوجه احساسات بقیه می‌شوید. حتی اگر کلمه‌ای بر زبان نیاید، شما اغلب تشخیص می‌دهید در درون شخص مقابل چه می‌گذرد. اشک غم را نشان می‌دهد، اخم عصبانیت را، حرکت بی‌منظور دست بی‌خیالی را، لرزش پا ترس را، نیش باز تا بناگوش خوشحالی را. وقتی پای احساسات به میان می‌آید، زبان بدن از هر واژه‌ای گویاتر است. تا به حال شده کسی به شما بگوید «کی؟ من؟ عصبانی؟ نه. نیستم. خیلی هم خوبم.» اما لحن تند و آرواره‌ی به‌هم فشرده‌ی او حکایت از چیز دیگری دارد. این نهایت تناقض را نشان می‌دهد: حرفی زده می‌شود، ولی احساس و فکر متفاوتی پشت آن است. اما احتمالاً شما فریب نخورده‌اید. صدا و حالت چهره، حقیقت را فاش می‌کند. چه دوست داشته باشیم، چه نداشته باشیم، احساسات بیرون می‌آیند.

کتاب در سه بخشِ «پذیرفتن خودِ احساسی»، «بیان احساسات» و «فهم احساسات» و در ده فصل نوشته شده است. عنوان فصل‌ها به شرح زیر است: حالت چطور است؟؛ با حس‌هایم چه کنم؟؛ احساسات در بدن شما؛ رنگ احساسات: از قرمزِ خشم تا آبی اندوه؛ احساسات تجسم‌یافته: عصبانی، غمگین و خشنود؛ آوای احساسات: از اندوه تا شادی؛ احساسات در حرکت: حال‌وهوای خود را با حرکت تغییر بدهید، برای شادی حرکات موزون انجام دهید؛ وقتی احساسات قصه‌شان را تعریف می‌کنند توجه کنید؛ با خود روبه‌رو شویم: نقاب و گفت‌وگوی درونی؛ پذیرش احساسات: قضاوت نکنیم.