در سدهی سوم میلادی که مردم آن روزگار به زبان فارسی میانه سخن میگفتند، دیگر زبان اوستایی زبانی فراموش شده و خاموش بود و در زندگی روزمره کاربردی نداشته است و تنها موبدان به آن آگاهی داشتند. موبدان و دبیران در اندیشهی چارهجویی برآمده و با پژوهش در خطهای دورهی میانه در سدهی چهارم تا ششم میلادی « خط اوستایی » را از نو آفریدند.