آن‌چنان تر

من هنوز توی همان شرکت نقشه‌کشی کار می‌کنم که سوده را آنجا دیدم. بیست سال است میز کارم کنار پنجره‌ای است که از پشت آن چنارهای ولیعصر را تماشا می‌کنم و اگر پاییز و زمستان هوا تمیز باشد، برف‌های نوک دماوند را.
حالا مجبورم بگویم میزم را بیاورند طبقه‌ی اول، نزدیک درِ آسانسور. سال‌های اول سوده برایم فرم پر می‌کرد و دعوتنامه می‌فرستاد. وقتی مطمئن شد بعد رفتنش از دور نمی‌تواند چیزی را توی من عوض کند، زن یک وکیل آلمانی شد، دو تا دختر چشم‌آبی دنیا آورد و همان‌طوری که همیشه دلش می‌خواست من را تربیت کند آن‌ها را بار آورد.