پایان خوش

«... این قصۀ مستند اینجا به‌دلخواه به‌شکل کتاب درآمده و دارای روند زمانی تقریباً خطی است. هیچ تعلیقی وجود ندارد، در آخر می‌دانیم که او می‌میرد و پسرش بسیار بسیار غمگین است. این هم بدیهی است که، اگر قصد بازنویسی آن را داشتم، احتمالاً به‌گونۀ دیگری عمل میý‌کردم. پسر بی‌نقصی می‌شدم. پدرومادرها همیشه از خودشان می‌پرسند آیا پدرومادر خوبی بودند. ولی آیا ما هم فرزندان خوبی بودیم؟ آیا شایستگی آن‌ها را داشتیم؟ و ما چطور؟ آیا فرزندان نمونه­ای داریم؟» محمد الخطیب در نمایشنامۀ پایان خوش روایتی واقع­بینانه از مرگ مادرش ارائه می‌دهد. وی نه‌تنها در این نمایشنامه بلکه در برخی آثار دیگرش نیز به مضمون مرگ و سوگ توجه خاصی نشان می­دهد و آن را به‌شیوه‌ای تلخ و طنزآلود به تصویر می­کشد.