عاشقانه های مصر باستان

ترانه های عاشقانه ی مصری در فاصله ی زمانی ۱۳۰۰ تا ۱۱۰۰ قبل از میلاد و بر پاپیروس ها و سفال ها نوشته شده اند. زبانی را که این اشعار بدان نگاشته شده زبان «مصری نو» می گویند. «مصری نو» یکی از زبان هایی است که در حدود سال های ۱۳۵۰ پیش از میلاد به زبان کتابت آن دوره ارتقاء یافت. این اشعار، ناب ترین تجلی سخنوری و بیان شاعرانه ای هستند که ما از آن سرزمین سراغ داریم و قالب آزاد و بسیار فردیت یافته ای دارند. یکی از ویژگی های اصلی و چشم گیر آن ها عشق به حیوانات، گیاهان و درختان و توصیف باغ ها و آب گیرهاست که در آن ها به وفور یافت می شود. دختر و پسر عاشق، گویی در باغ عدن مأوا دارند، اما همین بهشت هم عاری از خصم و خطر نیست. تازگی و نابی احساس ها و دریافته های عاشقان، زبان تصویرها و صور خیال و تخیّل شگفت این شعرها، پس از هزاره ها هنوز سر مویی از طراوت خود را از دست نداده و در عین حال نیازمند هیچ تفسیری نیستند. در یکی از سروده های این کتاب می خوانیم: آه، کاش به شتاب سراغ محبوب ات بیایی به شتاب چاپار شاهی که می داند قلب سرورش، چشم به راه پیغام اوست و مشتاق شنیدن اش. مهتر اصطبل بان بر اسب ها افسار می زند اسب های بی شمار، بهر وی در استراحت گاه است و گردونه در جای همیشگی اش آماده به حرکت او را نباید که در میان راه بیاساید و درنگ کند. اما، هم بدان گاه که به خانه ی محبوب فرود آید قلب اش از شوق هلهله خواهد کرد.