روزی شاید فردا

داخل ماشین نشسته و از پشت شیشه‌های غبار گرفته‌ی کافی‌شاپ چهره‌ی نه چندان واضحی از نیم رخ خندان آزاده را می‌بینم.

چنان شاد و سرمست است که انگار دنیا را در کف مشتش گرفته.

خودم را دختر نوجوانی می‌بینم هم سن و سال او.

از میان کوچه‌های تنگ خاکی و سنگلاخی روستا می‌گذرم.

شادم و سرمست از انتظار دیدن یار.

همه‌ی دنیایم ئالان بود.

چهره‌ی مردانه‌ی او وقتی که می‌خندید‌، لبخند می‌زد و به یک سو خیره می‌ماند، تمام وسعت ذهنم را اشغال کرده است.

من دختری نوجوان و چهارده ساله بودم که عاشق مردی شده بودم که بیست و سه بهار از سر گذرانده بود.

اولین‌ بار که او را دیدم ناخودآگاه جذب چهره‌ی پُر‌ابهت و مغرورانه‌ی او شدم.

چیزی در رخسار این مرد جوان میلی‌ کُشنده در من ایجاد می‌کرد که بایستم و به این همه ابهت و شکوه مردانه زُل بزنم.

چنین حسی را هیچگاه تجربه نکرده بودم.

نه معنای عشق را می‌فهمیدم نه هیجان و شور کاذب جنسی داشتم.

هنوز هم نمی‌دانم چه بود که در اولین نگاه چنان محو و شیفته‌اش شده بودم.

انگار جادویم کرده بود.

وقتی نگاهمان تلاقی کرد او هم زُل زد به چشم‌های دختری که خودش را از لب پنجره به بیرون آویزان کرده بود.