مداخلات روان پویشی در دوران بارداری و نوزادی

این کتاب پویایی‌های روانی و عاطفی منحصربه‌فرد بارداری، زایمان، نوزادی و کودکی را به تصویر می­کشد. تقاضای نویسنده این است که حدس‌وگمان در کار بالینی را جدی بگیریم. او به ما می­گوید که نمی­تواند از فکر کردن به آنچه در ذهن یک نوزاد می­گذرد دست بردارد. توصیه­اش به هرکسی که در زمینه‌ی سلامت روان در حوالی زمان تولد کار می­کند این است که «نوزاد را مشاهده کنید، از مادرش بپرسید و حدس بزنید». سالومونسون اصرار دارد که «رنج‌های زیادی میان والدین و نوزادان وجود دارد که، اگر سیاست‌گذاران ارزش روان‌شناسی حوالی زمان تولد را دریابند، می‌توان آن‌ها را کاهش داد». او ما را فرامی­خواند و می­گوید اجازه دهید این کارْ الهام‌بخش شما باشد. این کتاب پیش از شیوع کرونا نگاشته شده است؛ هیچ گروه دیگری طی نسل­ها چنین مجبور به گذراندن دوره­های بارداری و زایمان نبوده­اند. سالومونسون معتقد است که روان­درمانی والد نوزاد موجب تعمیق درک ما از «رابطه فراسوی کلمات» می­شود؛ برخورد با نوزادان رابطه‌ی ما با زبان را از بین می‌برد؛ نوشته‌های او مملو از جنبه­های جسمانی مثل «خون، عرق و اشک؛ ادرار، مدفوع و آغوز» است. او اصرار دارد که تجربه‌ی حسی جزء لاینفک ظرفیت درمانگر هوشیار است. خواندن چنین توصیف‌هایی امروزه دشوار است، زیرا بسیاری از تجارب اخیر ما، متعاقب اولین «همه‌گیری دیجیتالی»، مجازی و بی‌جسم شده است؛ آثار این امر بعدها قابل‌بررسی خواهد بود...