دیوان‌سالاری و نظام اداری در روزگار صفویه (2جلدی)

شیوه‌های غالب تاریخ‌نگاری در ایران مانند شاه محوری، فردگرایی،نادیده انگاشتن جامعه شناسی تاریخی،در سایه قرار دادن روان شناسی شخصیت های بزرگ تاریخی،بی اعتنایی به چرایی و چگونگی(فلسفه)تاریخ،غلبه شیوه گزارشی(روایی)،کمبود شدید تاریخ های محلی و موضوعی و خاص و نظایر این،بازنگری در تاریخ ایران را ناگریز می کند.یکی از دلایل مهم این بازنگری،به تاریخ صفویه در زمینه های اداری،اجتماعی،فرهنگی،نظامی،آموزشی،دادگستری،سفارت ها و دیوان ها برمی گردد که جز چند نمونه ناچیز،آن هم در اغلب به شکل سفرنامه نویسی،درچهارچوبی جداگانه بررسی نشده و پژوهش های بایا درباره آن ها انجام نگرفته است:مثلا در امور اداری می شود به وزارت،صدارت،انشا،استیفا،احتساب،دولت خانه و در امور نظامی به قورچی،سپهسالار،امیرالامرا،بیگ،سلطان،خان و داروغه اشاره کرد.من دربازنویسی این زمینه ها،در گام نخست،به نوشتن کتابی با عنوان فرهنگ تاریخ صفویه پرداختم و در گام بعدی،همین کتاب را نوشتم که به گمانم برای واکاری جامعه صفویه و سهم نخست وزیران در اداره حکومت سلسله و راهبرد امور کشور ضرورت داشت.در کتاب حاضر،دورنمای وزارت در ایران از آغاز تا روزگار سلسله نامبرده و وزارت و وزیران شاهان صفوی از روزگار شاه اسماعیل اول تا برکناری شاه سلطان حسین،با تکیه بر زندگانی و کارکردشان بررسی شده است.