نفس و قوای آن

ارسطو، نخستین فیلسوفی است که با شیوه ‏اى منطقى و علمى به مباحثِ علم النفس پرداخته است. وى اولویت را به جوهر نفس -نه صفات آن- مى‏دهد. ارسطو نفس را تنها با توجه به نسبت آن با بدن مورد بررسى قرار مى‏ دهد و در تعابیرى، آن را صورت بدن مى‏ شمارد.
ابن‏ سینا سخنان ارسطو را کافى ندانسته و نفس را از دو حیثیت نگریسته است: یکى در ارتباط با بدن و کمال آن و دیگرى به صورت استقلالى.
پس از ابن‏سینا، صدرالدین شیرازى، تحلیلى وجودشناختى و عمیق از نفس به عمل آورد و معتقد شد که نفسیّت نفس، نحوه وجود خاص آن است و نفس، وجود دیگرى غیر از آن ندارد.
اثر حاضر، «نفس و قواى» آن را با توجه به دیدگاه‏ هاى این سه فیلسوف بزرگ، به دقت بررسى کرده است.