مکتب خودانتقادی

«جامعه‌شناسی خودمانی» که 10 سال پیش منتشر شد، کتابی است در حوزه شهروندی با رویکردی آسیب‌شناسانه نسبت به زشتی‌های اخلاق ایرانی، که نویسنده با فهرست ‌نمودن این خلقیات و با اختصاص هر فصل به یکی از این موارد، ضمن تشریح و تفصیل آن با ذکر نمونه‌های تاریخی، از پیامدهای چنین منش و رفتاری هشدار می‌دهد. نویسنده این صفات و ویژگی‌ها را بیماری می‌داند که برای معالجه آن‌ها ابتدا باید از بیمار بودن خود آگاه شویم و به آن‌ها اعتراف کنیم و سپس برای علاج و اصلاح آن اقدام کنیم. پس بر این اساس فقط به بیان دردها و عقب‌ماندگی‌ها گاه با ریشه تاریخی و چند بیت شعر بر محور شعار «ازماست که برماست» پرداخته و درمان را به عهده خودمان گذاشته است.