شب های دلواپسی

احساس مالکیت بر عشق…

حرکت زندگى آدم‏ ها وقتى از بالا نگاه کنى، مثل مورچه‏ ها مى‏ ماند که همواره در حال جمع کردن چیزى هستند. تفاوتش در آن است که به جاى جمع کردن آذوقه توسط مورچه ‏ها، ما آدم‏ ها به دنبال «داشتن» هستیم، به دست آوردن و مالک شدن بر چیزى!

کسى مى‏گفت درست در خوش‏ترین لحظه‏ ها، مثلاً وسط یک کنسرت خوب یا محیطى باغ مانند و باصفا، به جاى لذت بردن از آن لحظه، تمام وقت خود را صرف عکاسى و فیلم گرفتن از آن فضا مى‏کنیم. انگار مى‏ خواهیم مالک آن لحظه خوش براى همیشه باشیم.

یا در مورد پول و توانایى مالى که مى ‏باید عاملِ راحتى و لذت زندگى ما باشد سعى در جمع کردن آن داریم و اصل وجودى ‏اش را فراموش مى‏کنیم.

براى «آگاهى» هم همین است، ما به جاى خواندن و دیدن براى دانستن و آگاه شدن، بیشتر به دنبال جمع ‏آورى اطلاعات هستیم و ناخواسته آن اطلاعاتِ جمع ‏آورى شده را جزو دانسته‏ هاى خود به حساب مى ‏آوریم. من کسى را مى‏ شناسم که هر ترانه و موسیقى از قدیم و جدید را جمع ‏آورى و به دهه ‏هاى مختلف تقسیم، یا حتى به نام خوانندگان گوناگون ذخیره کرده است. او بیشتر نگران حفظ و تکمیل بانک ترانه خود است تا وقت گذاشتن براى شنیدن برخى از آنها!