قصدِ نویسنده، افزون بر ارائۀ تحلیلی نظاممند و دقیق، یافتنِ روابط میان نمایشنامهنویس، هنرمندانِ اجرایی و منتقدان و نظریهپردازان عرصۀ تئاتر و ادبیات نمایشی است. بدینسان، موضوع این کتاب در گستردهترین معنا، بهرهگیری از نظریه در عمل و سنجشِ عمل در پرتو نظریه است.
نویسنده بهمنظور پیگرفتنِ مسیری روشن در میانِ جنگلِ جزئیات، نمایشِ مدرن را از چشمانداز سه مبحثِ گستردۀ رئالیسم، سمبولیسم و اکسپرسیونیسم و گسترشِ دامنۀ دو مبحث اخیر به سورئالیسم، ابزوردیسم و تئاتر اپیک، مورد بررسی و تدقیق قرار میدهد و به اجراهای شاخصِ دورانِ مدرن میپردازد.