اسکان عشایر در ایران

پیش از انقلاب مشروطه و پس از آن بسیاری از نخبگان سیاسی روشنفکران و احزاب سیاسی ایلات و عشایر پر جمعیت را یکی از علت های عقب ماندگی ایران و از موانع اصلی مدرنیزاسیون و توسعه کشور می دانستند. اما هرگونه تلاش برای حل این تعارض عملاً ناکام مانده بود تا این که با ظهور و به قدرت رسیدن حکومت پهلوی، روندی از اسکان عشایر یا همان سیاست «تخته قاپو» آغاز شد. این سیاست هر چند در ابتدا اجباری و با خواست دولت بود امروز با توجه به تحولات عصر حاضر از جمله شهری شدن و تغییرات زیست محیطی به روندی اختیاری تغییر یافته و بسیاری از عشایر اسکان یافته اند و یا مهاجرت به شهرها را به زیست سابق عشایری و شیوه کوچ نشینی خود ترجیح می دهند، تحولی که نیازمند توجه جدی در مطالعات و پژوهش های جدید از ایلات و عشایر است از این رو اثر حاضر می تواند مقدمه ای برای شناخت بهتر این پدیده باشد.