تفتال

ﺗﻔﺘﺎل، رواﯾﺘﯽ ﺳﺖ از زﻧﺪﮔﯽ ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻮاده اﯾﺮاﻧﯽ در دﻫﻪ ﺷﺼﺖ و ﻫﻔﺘﺎد ﮐﻪ راوی، داﻧﺎی ﮐﻞ ﻣﺤﺪود، رواﺑﻂ و ﮐﻨﺶ و واﮐﻨﺸﻬﺎی ﻣﯿﺎن اﻓﺮاد ﺧﺎﻧﻮاده را از زاوﯾﻪ دﯾﺪ ﺣﺴﯿﻦ، ﭘﺴﺮﺧﺎﻧﻮاده ﺑﯿﺎن ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.داﺳﺘﺎن در ﺷﻬﺮی ﻓﺮﺿﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم دﻧﻮﻣﺎن)دﻧﻮ رﯾﺸﻪ ﮐﻠﻤﻪ دﻧﯿﺎ و ﭘﺴﻮﻧﺪ ﻣﺎن ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﺧﺎﻧﻪ( ﻣﯽ ﮔﺬرد و ﺣﺴﯿﻦ)ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮان او را ﺳﻤﺒﻠﯽ از ﻣﺮدم ﯾﮏ ﺟﺎﻣﻌﻪ داﻧﺴﺖ( ﺿﻤﻦ روزﻣﺮﮔﯿﻬﺎﯾﺶ، ﭘﺮده از ﺗﻨﺎﻗﻀﯽ ﺑﺮﻣﯿﺪارد ﮐﻪ ﭘﺪر) ﺷﺎﯾﺪ ﻧﻤﺎد و ﺳﻤﺒﻠﯽ از ﺣﮑﻮﻣﺘﻬﺎ(، ﻣﺎدر)ﻧﻤﺎدی از ﻓﺮﻫﻨﮓ، ﺳﻨﺖ و ﻋﻘﺎﯾﺪ ﺟﺎری در ﻫﺮ ﺟﺎﻣﻌﻪ (و ﺧﻮاﻫﺮ ﮐﻮﭼﮑﺶ) ﻋﺸﻖ، ﮔﻮﻫﺮ وﺟﻮدی ﻫﺮ اﻧﺴﺎن( ﺑﺮ او وارد ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﭘﺪری ﺳﻨﺖ ﮔﺮا ﮐﻪ در ﺑﺎزار ﻓﺮش ﺑﺮای ﺧﻮدش ﮐﺴﯽ ﺳﺖ. ﻣﺎدری ﮐﻪ داﻋﯿﻪ روﺷﻨﻔﮑﺮی دارد، ﮐﺘﺎب ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ و ﺣﺴﯿﻦ را ﺑﻪ درس ﺧﻮاﻧﺪن ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪو... ﻧﺘﯿﺠﻪ اﯾﻦ ﺗﻌﺎرﺿﻬﺎ، ﺧﺸﻤﯽ ﭘﻨﻬﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺒﯿﻪ ﺗﻔﺘﺎل) ﮔﺪازه ﻫﺎی درون آﺗﺸﻔﺸﺎن( در وﺟﻮد ﺣﺴﯿﻦ ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﯿﺮون ﺑﺮﯾﺰد.ﺧﺸﻤﯽ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮش را از او ﻣﯽ ﮔﯿﺮد، ﺟﻮاﻧﯽ اش را و ﺷﺎﯾﺪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش را، و ﺣﺴﯿﻦ ﺑﺎ ﻋﺸﻘﯽ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮش دارد، در ﺟﺪاﻟﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺧﺸﻢ دﺳﺖ و ﭘﻨﺠﻪ ﻧﺮم ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. رﻣﺎن ﺗﻔﺘﺎل ﺷﺒﯿﻪ ﺑﺴﯿﺎری از آﺛﺎر ﻫﻨﺮی دﯾﮕﺮ ﯾﮏ ﭘﺎ ﺑﺮ زﻣﯿﻦ و ﭘﺎﯾﯽ ﺑﺮ اﺳﻄﻮره ﻫﺎ دارد. رﻧﮓ ﻃﻼﯾﯽ اﯾﻦ رﻣﺎن از ﻫﻔﺖ ﺷﻬﺮ ﻋﺸﻖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ. و ﺳﺮاﻧﺠﺎم،در ﺗﻔﺘﺎل ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﺎر ﺧﻮد را ﻣﯽ ﮐﻨﺪ،اﻣﺎ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﻣﻘﺼﺮ ﻧﯿﺴﺖ.ﻗﻀﺎوﺗﯽ در ﮐﺎر ﻧﯿﺴﺖ. ﺗﻔﺎوﺗﻬﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪﮐﻪ ﺗﻌﺎرﺿﻬﺎ را ﻣﯽ ﺳﺎزﻧﺪ.در ﺗﻔﺘﺎل ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺑﺪ دﯾﮕﺮی را ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﻓﻘﻂ اﻧﮕﺎر »ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ،ﻫﯿﭽﻮﻗﺖ ﺳﺮﺟﺎی ﺧﻮدش ﻧﺒﻮد«.