دیوان مولانا محمد ولی دشت بیاضی

میرزا محمد ولی دشت بیاضی متخلص به "ولی" از شاعران بنام سدهٔ دهم هجری می‌باشد. ولی معاصر شاه طهماسب اول صفوی(984-930)، شاه اسماعیل دوم(985-984) و سلطان محمد خدابنده(996-985) می‌باشد که اوایل دورهٔ شاه عباس بزرگ(1038-996) را نیز درک کرده است.
قدیمی‌ترین تذکره‌هایی که دربارهٔ احوال و ‌زندگی ولی اطلاعاتی بدست داده‌اند، تذکرهٔ خلاصة الاشعار و خیرالبیان است. مؤلف خلاصة الاشعار در مورد او اینگونه قضاوت می‌کند: «مولانا ولی دشت بیاضی یگانه شعرای زمان و سرآمد فصحای اطراف خراسان است، در علم شعر ماهر است. اشعار بسیار از استادان به خاطر دارد، طبعش در اسالیب شعر و اقسام کلام منظوم، به غایت مرغوب است و در قصیده و غزل و رباعی و مثنوی داد سخن داده.»
اغلب تذکره‌نویسان او را شاعر سخنور و نیکو بیان عهد شاه طهماسب معرفی می‌کنند. محمد مطربی سمرقندی صاحب تذکرة الشعرا درباره شعر ولی می‌گوید: «... در خوش‌گویی شهره جهان، ابیات خوشش از صدر تا عجز به فصاحت مایل و حشو مصارعش به بلاغت شامل...»
مؤلف تذکره آتشکده آذر همه اشعارش را یکدست می‌داند و به شیرین کلامی او اعتراف می‌کند.
به جز دیوان اشعار اثر دیگری از او باقی نمانده است. کتاب حاضر که دیوان اشعارش می‌باشد، مجموعه‌ای از سروده‌هایش در قالب‌های غزل، مثنوی، رباعیات، غزلواره، قصیده، ترکیب بند و ... می‌باشد. دیوان حاضر با احتساب ابیاتی که در تذکره‌ها نقل شده «5479» بیت است.